دلنوشته
بـه فـــقـر احــسـاس "انـــسـانیـــت" دچــــار شــدیـــم!
نــسلی که دردش را
کیـبـوردها
پیامک ها
و تـلفن هـــای ِ پـی در پـی مـی فهمـــنـد…
مـــــــــــــرد است ديگر...
گاهي تند ميشود گاهي عاشقانه ميگويد..
غرورش آسمان و دلش درياست...
تو چه ميداني که چشمانت دنياي او شده..
مـــــــــــــرد را فقط مـــــــــــــرد ميفهمد و مـــــــــــــرد
نشستـﮧ ایم بـا ـهم نقطـﮧ بـازے مے ڪـنیم ؛ خودم و دلم را مے گویم !
زباטּ نـَفهم نمے فهمد قواعد بـازے را
تمــام خانــﮧ ـهـا را با اسم " تـــو " پــر مے ڪـند (!)
در دادگاه عشق ، قسمم قلبم بود، وكيلم دلم بود
و حضار جمعي از عاشقان و دلسوختگان
قاضي نامم را بلند خواند و گناهم را دوست داشتن
تو اعلام كرد پس محكوم شدم به تنهايي و مرگ
كنار چوبه ي دار از من خواستند تا آخرين خواسته ام را بگويم
و من گفتم به تو بگويند:
دوستت دارم
صبر کن سهراب!آری…
تو راست می گویی آسمان مال من است
پنجره،فکر،هوا،عشق،زمین،مالِ من است!
بر دل سنگ زمین جای من است؟!
صبر کن سهراب!
قایقت جا دارد؟
